زبان براهويى‌ تنها عضو شاخه شمال غربى‌ خانواده بزرگ زبانهاى دراويدى‌ است. كه مراكز اصلى‌ رواج آنها بخشهاى مركزى‌ ، شرقى‌ و جنوبى‌ هند ، سريلانكا ، پاكستان ، نپال و مالديو است. نياى اين زبان در حدود سال 4000 ق‌م از تنه اصلى‌ زبانهاى دراويدى‌ جدا شده ، و اكنون تنها زبان دراويديى‌ است كه اكثر سخنگويانش در خارج از هند مسكن دارند . مركز اصلى‌ اين زبان بلوچستان پاكستان است ، اما سخنگويان آن را در شمال هند ، افغانستان ، تركمنستان (افشار ، سيستان‌نامه ، 2/957) و ايران نيز مى‌‌توان يافت . براهويى‌ زبانان ايران در روستاهاى لوتك ، حسين‌آباد ، سه كوهه و در دامنه‌هاى كوه خواجه در سيستان و نيز اطراف شهرستان خاش در بلوچستان زندگى‌ مى‌‌كنند . شمارى‌ از آنان نيز در استانهاى خراسان (به خصوص سرخس) و گلستان (به خصوص گنبد قابوس) پراكنده‌اند. برخى‌ به غلط براهويى‌ را شاخه‌اى از زبان كردى‌ دانسته‌اند.

براهويى‌ مانند ديگر زبانهاى دراويدى‌ زبانى‌ پيوندى‌ است ، جنس دستورى‌ ندارد ، فعل معمولاً در آخر جمله قرار مى‌‌گيرد و جالب‌ترين ويژگى‌ آن نفى‌ فعل به كمك ميانوند است.

تنها حدود 15% از واژه‌هاى براهويى‌ واژه‌هاى اصيل دراويدى‌ است و اكثر واژه‌هاى آن را واژه‌هاى دخيل بلوچى‌ تشكيل مى‌‌دهد . به علاوه ، گاه واژه‌هاى هندى‌ ، فارسى‌ و عربى‌ نيز مستقيماً ، يا از طريق بلوچى‌ به اين زبان راه يافته‌اند.براهويى‌ خط مخصوص ندارد و در نگارش ادبيات عامه آن از خط عربى‌ استفاده مى‌‌شود.