زبان فارسى در مفهوم عام ، معادل «ايرانى» و در آثار نويسندگان قديم ، معرف همه گويشهاى ايرانى است كه پيش از اسلام در بيشترين قسمتهاى قاره آسيا گسترش يافته است.پس از گسترش اسلام در ايران ، گويشهاى گوناگون ايرانى ، از جمله» درى «در افغانستان ، پاكستان ، هندوستان ، عراق ، سوريه ، تركيه ، عمان ، قفقاز، چين و آسياى ميانه رواج يافت. زبان درى از زمان ساسانيان در كنار زبان پهلوى به كار مىرفت اين زبان در عصر اسلامى دورههاى گوناگونى را گذراند كه طى آن از نظر قالب ، ساخت و محتوا تحولات چشمگيرى پيدا كرد و زبان شعر و ادب ايران در دوره اسلامى گرديد و آثار ادبى ، اعم از نظم و نثر به اين زبان نوشته شد .
|