حمل و نقل زميني معمولاً به دو طريق صورت ميگيرد: یا از طریق باركش ها و وسایط موتوری گوناگون، یا از طریق راه آهن. راههای زمینی از لحاظ نوع ساختمان و توان كشش محمولات به چند قسمت تقسیم میشوند:
1. آزادراهها، كه برای عبور سریع ایجاد شده، و دارای معابر رفت و آمد مجزا شامل حداقل دو خط ورود و خروج است. بنابر اطلاعات موجود، در 1374 ش طول این نوع راهها در سطح كشور 463 كمـ بوده است.
2. راههای اصلی، كه پایتخت را به شهرهای بزرگ داخلی و بنادر و یا شهرهای مرزی متصل میسازند و به 3 نوع مشخص تقسیم میشوند:
راههای اصلی 4 خطه یا بزرگ راه: 562/1 كمـ ؛ راههای اصلی عریض دو خطه: 473/2 كمـ ؛ راههای اصلی معمولی یا سوارهرو : 18.079 كمـ. .
3. راههای فرعی آسفالته، كه ارتباط مراكز جمعیت و تولید داخل یك منطقه را برقرار میكند و جزئی از شبكهی داخلی آن است و معمولاً به صورت دو طرفه عمل میكند و خود به 3 قسمت عریض، درجه 1 و درجه 2 از لحاظ عرض و شانهدار بودن تقسیم میشود. در سطح كشور به ترتیب 9.507 و 15.360 و 6.519 كمـ از آن وجود دارد .
4. راههای روستایی، كه ارتباط مراكز تولید روستایی و اتصال آنها به راههای فرعی داخلی كشور را برقرار مینماید. از این نوع راهها در سطح كشور در 1375 ش بالغ بر 84.877 كمـ وجود داشته كه 22.586 كمـ آن آسفالته، و بقیه شوسه بوده است . از نظر وسایل نقلیه گفتنی است كه در 5 سال 1370 تا 1374 ش جمعاً 784.274 وسیلة نقلیه شمارهگذاری شده است .
|